7 opowiadań połączonych motywem piętnastowiecznej mapy świata. „Mapy niegdyś pokazywały znany świat i jego krańce, koiły lęk. Ale też rozpalały wyobraźnię. Białe plamy wzywały. Mapa Barbary Sadurskiej – literacko zadziorna i odświeżająca, narracyjnie łotrzykowska i nostalgiczna, konstrukcyjnie nielinearna i precyzyjnie domknięta – nie próbuje pokrywać wyślizganego przez pisarzy terytorium. Ona idzie znacznie dalej. Bawiąc, uczy. Ucząc, przeraża. Że tyle człowiek wie o sobie, ile pierwsi kartografowie wiedzieli o świecie” – Adam Pluszka. [Opis z okładki]

"Z hałasem zsunął mi się z kołdry na podłogę leksykon dla dzieci Palazziego, w którym przy każdym haśle był kolorowy obrazek ze świata innego niż nasz, ale dobrze znanego. Dzięki tym obrazkom wciąż byłam jedną nogą w Mediolanie i pamiętałam, że świat, w którym żyję, nie jest jedyny, a jego regulamin nie obowiązuje wszędzie. Nie schyliłam się po książkę, tylko patrzyłam w okno jak zaklęta. W pokoju gęstniał cień chmury. Zastanawiałam się, czy to samo widać z sąsiednich okien. Nawet jeśli było widać, i tak nikt nie patrzył. O tej porze wszyscy dorośli siedzieli w pracy, wszystkie dzieci w szkole." Ucieczka lisów

Powieść wciąga czytelnika i nie chce puścić aż do ostatniej strony, a potem jeszcze długo pozostaje w świadomości. Obraz goni tu obraz, sen niezauważalnie przechodzi w realność, a cała historia ma niejedno dno. To gotowy scenariusz postkonsumpcyjnego thrillera. A zarazem intymna podróż w głąb siebie, do skrywanych, najważniejszych uczuć. [Źródło opisu i okładki: https://merlin.pl/kontroler-snow-marek-nocny/6628177/]

"Z hasłem zsunął mi się z kołdry na podłogę leksykon dla dzieci Palazziego, w którym przy każdym haśle był kolorowy obrazek ze świata innego niż nasz, ale dobrze znanego. Dzięki tym obrazkom wciąż byłam jedną nogą w Mediolanie i pamiętałam, że świat, w którym żyję, nie jest jedyny, a jego regulamin nie obowiązuje wszędzie. Nie schyliłam się po książkę, tylko patrzyłam w okno jak zaklęta. W pokoju gęstniał cień chmury. Zastanawiałam się, czy to samo widać z sąsiednich okien. Nawet jeśli było widać, i tak nikt nie patrzył. O tej porze wszyscy dorośli siedzieli w pracy, wszystkie dzieci w szkole." "Ucieczka lisów" [źródło opisu i okładki: http://merlin.pl/Wloskie-szpilki_Magdalena-Tulli/browse/product/1,965650.html#fullinfo ]

„Jeździłem po ruinach i zgliszczach stu zgładzonych gmin żydowskich w Polsce. Byłem pierwszym i jedynym pisarzem żydowskim, który odbył taką podróż, ale nie podróżowałem jako Żyd. Mój brytyjski paszport, jaki miałem wówczas w kieszeni, pozwolił mi udawać angielskiego dziennikarza”. Tak zaczyna się ta książka. Mordechaj Canin, pisarz i dziennikarz, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r., który podczas wojny dotarł przez Japonię do Palestyny, w latach 1945–1947 kilka razy przyjeżdżał do Polski, by zobaczyć i opisać kraj po Zagładzie. Swoje relacje drukował w "Forwerts”, nowojorskiej gazecie w języku jidysz. Pełny zbiór tych tekstów, wydany w Izraelu w 1952 roku, ukazuje się w polskim przekładzie po raz pierwszy. Pisząc o przeszukiwaniu przez „łowców skarbów” ludzkich prochów w pobliżu dawnych obozów zagłady, wyznaje, że „pisanie o tym nie jest na siły Żyda [...]. Może za jakiś czas, kiedy ten koszmar się oddali, w następnych pokoleniach znajdzie się jakiś autor, historyk, który będzie w stanie opracować ten rozdział i go opisać – jako dokument straszliwego upadku człowieka w dwudziestym wieku”. Dziś coraz liczniejsi historycy "opracowują i opisują ten rozdział", trudny dla wszytkich temat stusunku Polaków do Żydów podczas wojny i po niej. Ale część polskiego społeczeństwa odrzuca nawet najlepiej udokumentowane ustalenia naukowców. Świadectwo Mordechaja Canina, jednego z ocalałych, zmusza do refleksji nie tylko nad tym, co działo się ponad 70 lat temu, ale też nad tym, dlaczego część polskiego społeczeństwa nadal nie chce o tym wiedzieć. [https://www.znak.com.pl/ksiazka/przez-ruiny-i-zgliszcza-podroz-po-stu-zgladzonych-canin-mordechaj-133635]